Twee beloften van de opleidingsploeg van Soudal-Quick Step hebben besloten hun droom om prof te worden op te bergen. Het gaat om de 18-jarige Fransman Gabriel Berg en de 19-jarige Brit Cormac Nisbet. Beide spreken openhartig over hun moeilijke beslissing.
De laatste jaren is er een alsmaar groeiende strijd tussen de ploegen om de beste talenten te strikken. Waar de zoektocht zich in het verleden op de beste renners bij de beloften concentreerde, speuren teams nu zelfs al bij de junioren, of zelfs jonger. Het komt bovendien al steeds vaker voor dat junioren de beloftenperiode overslaan en direct de stap naar het professioneel wielrennen zetten. In het geval van Remco Evenepoel verliep dat zeer voorspoedig, maar weinigen hebben zijn talent voor wielrennen.
Verder is er voor jonge renners ook steeds minder tijd om aan een hoger niveau te wennen, Waar het nog niet lang geleden vrij gebruikelijk was dat neoprofs in hun eerste jaar langzaam aan het vak konden wennen, worden nu al snel prestaties verwacht. Jonge coureurs trainen en leven zodoende al op zeer jonge leeftijd als een monnik voor de sport, en dat kan natuurlijk na een tijdje zwaar gaan wegen op jonge mensen.
De jonge Nisbet is daarvan een voorbeeld. Hij begon dit jaar aan zijn eerste seizoen voor de opleidingsploeg van Soudal-Quick Step; het bleek uiteindelijk niet waar hij als kleine jongen van gedroomd had. ‘Ik kwam in het reine met het feit dat de levensstijl waar ik ooit als kind van droomde niet langer een toekomst was die ik wilde nastreven – het bracht me geen geluk’, deelt een openhartige Nisbet op zijn Instagram. ‘Als gevolg daarvan heb ik besloten om niet meer op dit niveau te koersen en ben ik met wederzijds goedvinden overeengekomen om met onmiddellijke ingang uit de Soudal Quick-Step Devo-ploeg te stappen.’
‘Mensen die mij door moeilijke momenten hebben geloodst’
Nochtans heeft het wielrennen Nisbet ook mooie momenten gebracht. ‘Zolang ik me kan herinneren heb ik maar één doel in mijn leven gehad: professioneel wielrenner worden. Wat er ook gebeurd is buiten dat doel om, fietsen heeft me de discipline, focus en afzondering gegeven om dat na te streven. Het heeft me beloond op manieren die ik niet voor mogelijk hield en heeft me uitgedaagd tot bloed, littekens en tranen.’
-a-remporte-en-solitaire-ce-samedi-la-premiere-etape-de-la-cote-d-or-classic-juniors-entre-saulieu-et-precy-sous-thil-photo-lbp-aurelien-meazza-1681593089.jpg)
Ploegmaat van Nisbet, Berg, maakte dezelfde keuze. ‘Ik nam de beslissing om te stoppen met wielrennen op het hoogste niveau en terug te keren naar het wielrennen waar ik van hield, met minder hoofdpijn, minder beperkingen en misschien zelfs meer plezier’, zo scheef hij op Instagram. Net als in het geval van Nisbet kostte het wielrennen hem meer dan hem lief was. ‘Ik hou van wielrennen en professioneel worden was een droom van me, maar dit jaar realiseerde ik me dat het niet per se iets voor mij was vanwege de vele opofferingen, tijd weg van mijn geliefden, herhaalde valpartijen, constante spanning en weinig tijd om iets anders te doen.’
Berg: ‘Ontwikkelingsploegen willen het volgende goudklompje niet missen’
In gesprek met L’Equipe gaat Berg uitgebreider in op beslissing om het wielrennen te verlaten. Hij onthult dat de vele zware valpartijen die hij zag en het noodlottige overlijden van Andre Drege (in de Ronde van Oostenrijk, red.) en die van een ex-ploegmaat Thomas Bouquet hem hard raakten. ‘Vandaag zijn zij het, ik had het kunnen zijn.’ Berg ging zelf ook meermaal onderuit, en hard. ‘Mijn lichaam is beschadigd en ik heb littekens voor het leven. Afgelopen juli, tijdens een wedstrijd in België, viel ik vier keer in tien kilometer. Ik was een beetje bang.’
De valpartijen waren niet de enige reden dat hij het voor gezien houdt. ‘Mijn leeftijd speelde een rol in mijn beslissing om te stoppen. Op mijn achttiende was ik er nog niet klaar voor, het was te vroeg. Ik had niet de volwassenheid om alles opzij te zetten voor fietsen. Ik wist niet hoe ik van mijn passie een carrière kon maken. Ik voelde me gevangen in een routine, fietsen, fietsen, fietsen, de hele tijd. Naast het fietsen zag ik niemand. Ik had geen sociaal leven meer. Als mijn vrienden voorstelden om op vakantie te gaan of te gaan wandelen, weigerde ik dat. Deze kleine dingen stapelen zich op.’
Kort nadat hij stopte, voelde het voor Berg alsof hij gefaald had. ‘Ik schaamde me omdat ik het aanvankelijk als een mislukking zag. Ik accepteerde niet meteen dat ik er niet in geslaagd was om in die wereld te leven. Maar ik had de volwassenheid om te stoppen voordat ik walgde van het fietsen’, ziet Berg nu het verstandige van zijn beslissing in. Hij benoemt ook de intense jacht van ploegen op de toekomstige kampioen. ‘De ontwikkelingsteams willen het volgende goudklompje niet missen, de toekomstige Pogacar, de toekomstige Evenepoel. Dus zodra een junior resultaten boekt, tekenen ze hem, alleen zijn we niet allemaal zoals Pogacar of Remco.’
Berg besluit met waardevolle boodschap
‘Ik heb geen spijt van mijn keuzes’, vervolgt Berg. ‘Het was een geweldige ervaring. Over twee of drie jaar probeer ik het misschien wel weer. Ik rijd nog steeds. Ik ga weer een amateurlicentie halen. En als ik ga trainen, trek ik nog steeds mijn Quick-Step-trui aan.’ Ten slotte wil hij leeftijdsgenoten op de fiets nog een belangrijke les meegeven. ‘Ik wil jonge renners vertellen dat ze het beste uit hun juniorentijd moeten halen, ze zijn de beste. En geef je studie niet op. Je hebt iets nodig voor als het misgaat, het is gewoon een wielercarrière’, besluit Berg verstandig.
